Una tarde de junio, hace trece años.
Gaur hamairu urte zendu zinela. Urteak pasatzen dira baina tristurak ez du alde egiten. Hainbeste gauza esan nahiko nizuke… agian zure ondoan pasatutako une berezi haiek gogoratu… baina ez dakit, beraz Xabier Letek, zure oroimenez, maitasunez idatzitako olerkia hemen jartzen dut.
Ez zaitut-zaitugu inoiz ahaztuko. Ez eta zure artea, zure ahotsa… baina batez ere zure pertsona.
Hoy hace trece años que falleciste. Los años pasan pero la tristeza no escapa. Querría decirte tantas cosas… quizás recordar aquellos momentos especiales pasados junto a ti… pero no sé, de modo que dejo aquí el poema escrito con amor por Xabier Lete en tu memoria.
Nunca te olvidaré, nunca te olvidaremos. Ni tu arte, tu voz… pero sobre todo tu persona.
LAGUNARI AGURRA
Imanol Larzabal. In memoriam
Ekaineko arratsalde bat zen
bake argitsuz sosegatua,
ekaineko arratsalde bat zen
eta hitzek erredimitu ezin zezaketen
hunkidura bat zegoen aidean
mindura mutua adiskideen bisaian
zu agurtu zintugunean,
han, jendeek beste itsasegira zeharka dutenean begiratzen
erru bat, akats baten zauriak ezin xukatuz
oparitu nahiko genizun azken eskuzarta bat
xamurtasunezko irriñoaren lorea
bere xumetasunean,
edo agian barkamena eskatu
hainbestetan bakarrik utzi zintugulako,
zu joana baizinen bizidunen ankerkeriek
zeresanik ez duten eremu itzaltsuetara,
geroztik ez dugu zure berririk izan
baina hor nonbait, ez dakit zer infinitotan
izkutatua eta betirako babestua bazeunde
erruki gaitzazu gu, zu behar hainbat errukitu gabeok.
Era una tarde de junio
sosegada por una paz luminosa,
era una tarde de junio
y había en el aire una conmoción
que las palabras no podían redimir
un dolor callado en los rostros amigos
cuando de tí nos despedimos,
allí, cuando las gentes miran de hito en hito a la otra orilla
no pudiendo restañar las heridas de un error, de una culpa,
hubieramos querido dedicarte un postrer aplauso
ofrecerte la flor de una sonrisa
en su pregnante humildad,
o quizá pedirte perdón
por haberte dejado solo tantas veces,
pues te habías ido al territorio en sombras
que la humana crueldad ya no alcanza,
desde entonces no hemos vuelto a saber de tí
pero si ahí en alguna parte
no sé en qué infinito
te hallaras escondido, protegido para siempre
ten compasión de nosotros, de quienes no te compadecimos
lo suficiente cuando de ello tuviste necesidad,
era una tarde de junio.
Xabier Lete
La versión en Castellano es del propio Xabier.
Inolvidables, Imanol y su valentía ante un País Vasco, en muchos casos cobarde, que le dejó solo y abandonado. Por cierto, alguien reeditará algún día el disco de Versos encendidos? Imposible conseguirlo ni de segunda mano
Me gustaMe gusta